Ὁ Ἀπολλόδωρος ὁ Ἀθηναῖος (180-110 π.Χ.) διηγεῖται τό ἀκόλουθον περιστατικόν εἰς τήν «περί θεῶν» διατριβήν του:  Ὁ Πλούτων, ὁ ἄρχων τοῦ Κάτω Κόσμου, πνέων τά μένεα, ἐζήτησε ἀπό τόν ἀδελφόν του Δία, τόν ἔχοντα τήν ἐξουσίαν τοῦ Ἄνω Κόσμου, τήν ἀποκατάστασιν τῆς διασαλευθείσης τάξεως ἐξ αἰτίας τῶν πράξεων τοῦ Ἀσκληπιοῦ, τοῦ υἱοῦ τοῦ Ἀπόλλωνος, τόν ὁποῖον ἀπέκτησε μετά μιᾶς θνητῆς, τῆς Κορωνίδος, θυγατρός τοῦ βασιλέως τῶν Λαπιθῶν Φλεγύου, τό βασίλειον τοῦ ὁποίου, κατά τόν Στράβωνα, εὑρίσκετο παρά τήν ὄχθην τῆς Θεσσαλικῆς λίμνης Βοιβηίδος, ὅπου τά σημερινά Κανάλια.Ὁ Ἀσκληπιός λοιπόν, ἀφοῦ κατά προτροπήν τοῦ πατρός του ἔμαθε τήν ἰατρικήν ἀπό τόν κένταυρον Χείρωνα, ἀνεδείχθη ἱκανώτερος τοῦ διδασκάλου του λόγῳ τῶν ἐπιτευγμάτων του, δεδομένου ὅτι δέν περιωρίσθη εἰς τήν ἴασιν τῶν νοσούντων, ἀλλ’ ἐπέτυχε τήν ἀποτροπήν τῆς καθόδου τῶν ψυχῶν εἰς τόν Ἅδην, ἀκόμη δέ καί τήν ἀνάστασιν τῶν νεκρῶν. Ἡ ἀπάντησις τοῦ Διός πρός τόν ὀργίλον Πλούτωνα ἦτο ἄμεσος καί ἀμείλικτος: ἔστειλεν ἕνα κεραυνόν καί κατέκαυσε τόν Ἀσκληπιόν.

Δι’ ἁπλῆς ἀλλαγῆς τῶν ὀνομάτων ἡ ἱστορία αὐτή καθίσταται ἐπίκαιρος. Τό σύγχρονον Κράτος, ἔχον σφετερισθῆ τήν ἐξουσίαν τῶν θεῶν, ἐπιδιώκει τήν ἐξόντωσιν τόσον τῶν ἀσθενῶν, ὅσον καί τοῦ φυσικοῦ προστάτου αὐτῶν, τοῦ ἰατροῦ.  Θεωρεῖ ὅτι οἱ ἀσθενεῖς, οἱ μή ἔχοντες σθένος, δύναμιν, σωματικήν εὐρωστίαν, οἱ ἄρρωστοι, οἱ νοσοῦντες, οἱ ἀνάπηροι, οἱ ἠλικιωμένοι, συνιστοῦν παθητικά στοιχεῖα. Αὐτοί εἶναι διά τό Κράτος, ὄχι μόνον ἄχρηστοι καί ἀνωφελεῖς, ἀλλά κυρίως δέν παράγουν φορολογήσιμον ἔργον.  Ἐπί τό χεῖρον, ἔχουν ἀνάγκην τῆς φροντίδος τῶν ὑγιῶν οἱ ὁποῖοι καταναλίσκοντες χρόνον διά τήν μέριμναν αὐτῶν, δέν ἐργάζονται καί συνεπῶς δέν φορολογοῦνται. Ἑπομένως, ἐπειδή ἡ ἀπώλεια διά τό Κράτος εἶναι διπλῆ, ἡ ἐξόντωσις αὐτῶν εἶναι ἡ μόνη ἐνδεδειγμένη λύσις. Ὡς γνωστόν, τά πρῶτα θύματα τοῦ Χίτλερ τά ὁδηγηθέντα πρός καῦσιν, ἦσαν οἱ νοητικῶς ἀνάπηροι. Πρό μηνός, κατά τήν ἐν Θεσσαλονίκῃ συνέντευξιν τοῦ πρωθυπουργοῦ εἰς ἀπάντησιν ἐρωτήματος περί τῆς περικοπῆς τῶν δαπανῶν διά τάς συντάξεις διετυπώθη ἀνάλογος λύσις πρός ἐξοικονόμησιν χρημάτων: «Ἀφορᾶ κάποια συγκεκριμένη μερίδα συνταξιούχων, οἱ περισσότεροι τῶν ὁποίων σήμερα εἶναι ἄνω τῶν 70 ἐτῶν. Ἄρα ἡ περικοπή δαπανῶν δέν θά εἶναι μία μόνιμη περικοπή. Θά σβήση μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου». Πρός ἐπιβεβαίωσιν τούτων, ὁ Ὑπουργός τῶν Οἰκονομικῶν εἶπε κατά τήν διάρκειαν τῆς ὁμιλίας του εἰς συνέδριον ἐν Λονδίνῳ: «Δέν ὑπάρχει κομψός τρόπος γιά νά τό διατυπώσω, ἀλλ’ αὐτοί οἱ ἄνθρωποι, (οἱ συνταξιοῦχοι), θά τεθοῦν ἐκτός συστήματος μέ φυσικό τρόπο. Μέχρι τό 2020, τό 2030 ἤ τό 2040 δέν θά εὑρίσκονται πιά ἐδῶ».

Αὐτό εἶναι τό πραγματικόν πρόσωπον τοῦ Κράτους, ἀπεχθές, ἀδίστακτον, ἀνελέητον, βλοσυρόν, ἔχον ἔμφανῆ τά χαρακτηριστικά τῆς δολιότητος καί τοῦ ψεύδους.  Ἡ ἀρχική σημασία τῆς λέξεως «κράτος» περιέχει τάς ἐννοίας τῆς δυνάμεως, τῆς ἐπιβολῆς καί τῆς σκληρότητος. Πράγματι, ὡς δύσμορφα τέρατα ἔπλασε ἡ φαντασία τῶν ἀρχαίων τό Κράτος καί τήν ἀδελφήν του Βίαν.  Τά δύο αὐτά τέρατα ὡδήγησαν δέσμιον τόν Προμηθέα εἰς τόν τόπον τῶν βασάνων του κατά τήν ὁμώνυμον τραγῳδίαν τοῦ Αἰσχύλου. Ἡ ἀνθρωπότης ἐβίωσε τά κακουργήματά των προσφάτως εἰς τά πρόσωπα τοῦ Χίτλερ καί τοῦ Στάλιν.  Εἰς τήν Ἑλλάδα ὑφιστάμεθα τά ἐξ αὐτῶν ὑπολείμματα, ἐνδεδυμένα ποικίλας ἀποχρώσεις.

Πρός ἐπίτευξιν τοῦ στόχου του, τό Κράτος ἔχει τήν ἱκανότητα μεταμορφώσεως τοῦ εἰδεχθοῦς προσώπου του εἰς «Δημόσιον Συμφέρον» ὅταν ἐπιβάλλει τούς νόμους του, εἰς «Κοινωνικόν Κράτος» ἤ «Κράτος Προνοίας» ὅταν θέλει νά καλακεύσῃ τόν λαόν, κτλ. Παρά τό γεγονός ὅτι τό «Κοινωνικόν Κράτος» ἔφερε κατά καιρούς διάφορα ὀνόματα, ὅπως ΙΚΑ, ΕΣΥ, ΕΟΠΥΥ, ΕΦΚΑ, ἡ προσέγγισις πρός τά θύματά του οὐδεμίαν ὑπέστη μεταβολήν.

Ἀπευθυνόμενον πρός τόν ἀσθενῆ λέγει:

«Φίλε μου, ἔρχομαι νά σέ προστατεύσω. Ὁ ἰατρός θέλει νά σ’ ἐκμεταλλευθῆ καί ν’ ἀπομυζήσῃ τήν περιουσίαν σου. Διά ν’ ἀποφύγῃς τήν ἀφαίμαξιν ἐγώ θά ἐξασφαλίσω σ’ἐσένα ΔΩΡΕΑΝ ἰατρικήν περίθαλψιν καί θά καταβάλω τήν ἀμοιβήν του ἐκ μέρους σου». Ἀλλ’ ἡ ἀπάτη ἀποκαλύπτεται ὅταν προσθέτῃ: «Ἀντί νά προσφέρῃς ὅλα τά χρήματά σου εἰς τόν ἰατρόν, θά τά δίδῃς σ’ἐμένα διά νά ἔχῃς πλήρη ἀσφαλιστικήν κάλυψιν».

Ἐν συνεχείᾳ, ἔρχεται πρός τόν ἰατρόν καί προτείνει τά ἐξῆς:

«Φίλε ἰατρέ, προκειμένου νά ἐπικεντρωθῇς εἰς τήν ἀπρόσκοπτον ἄσκησιν τῆς ἰατρικῆς, σ’ ἐξασφαλίζω μονιμότητα καί σταθερόν εἰσόδημα». Πρίν ἀναμείνῃ τήν ἀπάντησιν τοῦ ἰατροῦ, ψιθυρίζει: «Ἐγώ θά καλύπτω ὅλα τά σφάλματα καί τ’ ἀνομήματά σου».

Προφανῶς, τό Κράτος ἐπιδιώκει τήν ὑποδούλωσιν τοῦ ἰατροῦ διά τῶν δεσμῶν τοῦ ὑπαλλήλου, τόν θέλει δηλαδή ὑποχείριόν του, ὑπάκουον ὑπηρέτην τῶν ἐντολῶν του καί διά νά τόν ἐξευμενίσῃ, προσδίδει εἰς αὐτόν τόν τίτλον τοῦ «Δημοσίου Λειτουργοῦ».  Ἀντιθέτως, ἡ συμπεριφορά του πρός τόν ἐπί συμβάσει ἰατρόν εἶναι τελείως διαφορετική:

«Ἰατρέ, δέν σ’ ἔχω ἀνάγκην. Ἐσύ μέ παρακαλεῖς διά νά συμβληθῆς. Κατά συνέπειαν ἐγώ καθορίζω τούς ὅρους τῆς συμβάσεως καί σύ ὑπακούεις. Τελεία καί παύλα».

Τόσον ὁ ἀσθενής, ὅσον καί ὁ ἰατρός ἔχουν πικράν πεῖραν τῆς δολιότητος τοῦ Κράτους. Ὁ ἀσθενής δέν ἔχει ἐπιλογήν. Γνωρίζει ὅτι τό Κράτος ἁρπάζει διά τῆς Βίας τό εἰσόδημά του, ἤτοι τόν ληστεύει, (ἤ εὐσχήμως, ἐπιβάλλει διά τοῦ νόμου), ἐπωνομάζον τήν ληστείαν αὐτήν «ἀσφαλιστικήν κάλυψιν».

Ὁ ἰατρός ὅμως ἔχει ἐπιλογήν. Ἔχει τήν δυνατότητα ν’ ἀρνηθῆ τήν πρότασιν τοῦ Κράτους τοῦ ὁποίου γνωρίζει τήν ἀναξιοπιστίαν, γνωρίζει ὅτι παρεμποδίζῃ τήν ἄσκησιν του ἐπαγγέλματός του, ὅτι τόν ἐξαπατᾶ, ὅτι καταληστεύῃ τήν ἀμοιβήν του, ἐν ὀλίγοις, ὅτι τόν καταδυναστεύῃ.

Ἡ πρότασις τοῦ Κράτους πρός τούς ἰατρούς ἐπαναλαμβάνεται σήμερον ὑπό τήν ἀμφίεσιν τῆς «Πρωτοβαθμίου Φροντίδος Ὑγείας». 

Ὅσοι δεχθοῦν τήν πρότασιν τοῦ Κράτους γνωρίζουν καλῶς ὅτι ὀφείλουν νά τηροῦν τάς ἐντολάς του.  Πρό τοῦ διλήμματος τῆς προασπίσεως τῶν συμφερόντων τοῦ Κράτους ἔναντι αὐτῶν τοῦ ἀσθενοῦς, ὀφείλουν, βάσει τῆς μεταξύ των συμφωνίας νά ὑπερασπισθοῦν τό Κράτος. Ὅταν ἡ θεά Οἰκονομία ἀπαιτεῖ θυσίας, τότε κατ’ ἀπαίτησιν τοῦ Κράτους ἡ Ὑγεία προσφέρει εἰς τόν βωμόν της τήν Θεραπείαν καί τήν Ἀναπηρίαν. Πρόσφατα δείγματα τῶν ἀπαιτήσεων αὐτῶν εἶναι αἱ ἐπιβληθεῖσαι χρηματικαί ποιναί εἰς ἰατρούς ἐπειδή ἠρνήθησαν νά θυσιάσουν τήν θεραπείαν τῶν ἀσθενῶν των εἰς τόν βωμόν τῆς Οἰκονομίας. Ἐπί πλέον, διά νεωτέρου νόμου τοῦ Κράτους, ἐμειώθησαν τά ποσοστά ἀναπηρίας. Δηλαδή, πρός χάριν τῆς Οἰκονομίας, πολλοί τῶν ἀναπήρων ἐθεραπεύθησαν διά νόμου. Οἱ ἀσθενεῖς τελοῦντες ἐν γνώσει τῆς σχέσεως ἐξαρτήσεως τῶν ἰατρῶν αὐτῶν πρός τό Κράτος, προκειμένου νά ἐξασφαλίσουν εὐμενεστέραν ἀντιμετώπισιν τῆς παθήσεώς των, τούς δωροδοκοῦν.    
Ὅσοι ἀρνηθοῦν τήν πρότασιν τοῦ Κράτους γνωρίζουν ὅτι ἀσκοῦν τό ἐπάγγελμα τοῦ ἰατροῦ ἔχοντες ὑψηλόν τό φρόνημα τῆς εὐθύνης ἔναντι τοῦ ἀσθενοῦς των. Ἐπαγγέλλονται, δηλαδή προβαίνουν εἰς δημοσίαν δήλωσιν, ὅτι ἔχουν τάς γνώσεις πρός ἄσκησιν τῆς ἰατρικῆς, ὡς πιστοποιεῖται διά τοῦ πτυχίου των. Ὁ ἀσθενής ἔρχεται πρός αὐτούς ἔχων πλήρη ἐμπιστοσύνην ὅτι θά θεραπεύσουν τήν πάθησίν του. Ἡ πίστις αὐτή τοῦ ἀσθενοῦς διεγείρει εἰς τόν ἰατρόν τό αἴσθημα τῆς εὐθύνης ἔναντι αὐτοῦ καί μόνον. Καταλαμβανόμενος ὑπό τοῦ αἰσθήματος τούτου ὁ ἰατρός ἐπιλέγει ἄνευ περιορισμῶν τήν πλέον ἀποτελεσματικήν θεραπείαν. Ἐπ’ αὐτῆς τῆς σχέσεως τοῦ ἰατροῦ πρός τόν ἀσθενῆ του ἔχει θεμελειωθῆ ἡ ἄσκησις τῆς ἰατρικῆς ἀπό τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἱπποκράτους μέχρι σήμερον. Εἶναι σχέσις ἐμπιστοσύνης τοῦ ἀσθενοῦς καί ἐλευθερίας τοῦ ἰατροῦ. Αὐτήν τήν σχέσιν ἐπιβουλεύεται τό Κράτος. Αὐτήν τήν σχέσιν οἱ ἰατροί ὀφείλομε νά ὑπερασπίσωμε.

Ὁ Ἰατρικός Σύλλογος συνεκροτήθη ἀρχικῶς ἐξ ἰατρῶν ἀσκούντων τό ἐλεύθερον ἐπάγγελμα. Ἐκεῖνοι ἔθεσαν ὡς πρώτιστον σκοπόν καί καθῆκον τό καλῶς ἔχειν τῶν ἀσθενῶν των καί δευτερευόντως τήν προάσπισιν τῶν ἰδίων αὐτῶν συμφερόντων προσφέροντες τάς γνώσεις των καί τήν ἐμπειρίαν των ἀφιλοκερδῶς. Μετά τήν κατάληψιν τῆς Πολιτείας ὑπό τοῦ Κράτους, αὐτό τό ἄπληστον τέρας εἰσέβαλε εἰς τήν ἄδυτον σχέσιν τοῦ ἰατροῦ πρός τόν ἀσθενῆ του πρός πλήρη ἔλεγχον ἀμφοτέρων.  Ἡ φρίκη τοῦ καθεστῶτος τοῦ «Μεγάλου Ἀδελφοῦ», ὅπως τήν περιέγραψε ὁ George Orwell εἰς τό μυθιστόρημά του «1984» ἔχει γίνει πραγματικότης. Το βλέμμα τοῦ «Μεγάλου Ἀδελφοῦ» ἐπιτηρεῖ τούς πάντας ἀδιαλείπτως διά τῆς ἠλεκτρονικῆς συνταγογραφήσεως.  Τό Κράτος διήρεσε τούς ἰατρούς εἰς ἀποδέκτας καί ἀρνητάς τῆς προτάσεώς του. Ὁ Ἰατρικός Σύλλογος τούς ἑνοποιεῖ εἰς τήν προάσπισιν τῶν ἀσθενῶν ἔναντι τῶν ἐπιβουλῶν τοῦ Κράτους. Αὐτήν ἐπιβάλλει ἡ τήρησις τοῦ ὄρκου τοῦ Ἱπποκράτους.
 
Υ.Γ. Ὁ Ἀπόλλων, πλήρης ὀργῆς ἐξ αἰτίας τῆς τιμωρίας τοῦ Ἀσκληπιοῦ ἐφόνευσε εἰς ἀντίποινα τούς Κύκλωπας, ἐπειδή εἶχαν δωρήσει εἰς τόν Δία τόν κεραυνόν διά τήν ἀπελευθέρωσίν των ἀπό τά Τάρταρα κατά τήν ἐκθρόνισιν τοῦ Κρόνου. Ὁ θάνατος τῶν Κυκλώπων ἐξώργισε τόν Δία, ὁ ὁποῖος ἦτο ἕτοιμος να στείλῃ τόν Ἀπόλλωνα εἰς τά Τάρταρα, ἀλλά πρός χάριν τῶν ἱκεσιῶν τῆς Λητοῦς, τῆς μητρός τοῦ Ἀπόλλωνος, ἡ ποινή του μετετράπη εἰς σκληράν ἐργασίαν εἰς τά ποιμνιοστάσια τοῦ Ἀδμήτου, τοῦ βασιλέως τῶν Φερῶν. Ὁ Ἀπόλλων ἀποδεχθείς τήν ταπείνωσιν, ἐκήρυττε ἔκτοτε διά τοῦ Μαντείου του εἰς τούς Δελφούς μετριοπάθειαν και αἱ φράσεις «γνῶθι σαυτόν» καί «μηδέν ἄγαν» ἀποδίδονται εἰς αὐτόν.

Ὁ Ζεύς ἐπανέφερεν τόν Ἀσκληπιόν εἰς τήν ζωήν, καί ὥρισε τήν εἰκόνα του εἰς τό σύμπλεγμα ἀστέρων γνωστόν ὡς «ὀφίοχον», ὡς φέροντα τόν ὄφιν. Κατά τάς δοξασίας τῶν ἀρχαίων, οἱ ὄφεις ἦσαν ἱερά και σοφά πλάσματα, λόγῳ δέ τῆς ἐτησίας ἀλλαγῆς τοῦ δέρματός των, ἦσαν σύμβολα τῆς ἀναγεννήσεως. Ἐξ αὐτοῦ δύναται νά ὑποτεθῇ ὅτι ὁ Ἀσκληπιός ἐπανῆλθε εἰς τήν ζωήν ὑπό μορφήν ὄφεως. Λέγεται ὅτι ὁ ὄφις, ἐξ εὐγνωμοσύνης πρός τόν Ἀσκληπιόν ἐπειδή τόν ἔσωσε ἐκ κινδύνου, ἐδίδαξε εἰς αὐτόν μυστικάς γνώσεις, τάς ὁποίας ἐκεῖνος ἐχρησιμοποίησε διά τήν ἀποτελεσματικότητα τῶν θεραπειῶν του. Μή ἰοβόλοι ὄφεις ἦσαν ἐνδημικοί εἰς τά Ἀσκληπιεῖα. Ὁ «λαφίτης τοῦ Ἀσκληπιοῦ» εἶναι μή ἰοβόλος ὄφις ἀπαντῶν εἰς τήν νότιον Εὐρώπην. Τό μῆκος του φθάνει τό 1,5 μέτρον.         
 

Κωνσταντίνος Αναγνώστου
Ιατρός
Μέλος του Ιατρικού Συλλόγου Μαγνησίας