Ἐν Βόλῳ τῇ 28ῃ Σεπτεμβρίου 2022

Πρό μηνῶν, εἰς τό Ἀνοικτόν Δημοτικόν Θέατρον τῆς Νέας Ἰωνίας, ἀνέβη ἡ τραγῳδία τοῦ Αἰσχύλου «Προμηθεύς Δεσμώτης». Ὅσοι ἔτυχε παρευρεθοῦν, ἐβίωσαν τό πάθος τοῦ Τιτᾶνος, ἀλλά καί τήν σκληρότητα τῆς Ἐξουσίας. Τό ἔργον ἀναφέρεται εἰς τήν τιμωρίαν τοῦ Προμηθέως, ὁ ὁποῖος κατ’ ἐντολήν τοῦ Διός, ἄγεται εἰς τόν τόπον τῆς καθηλώσεώς του ἐπί τῶν βράχων τοῦ Καυκάσου ὑπό δύο δυσμόρφων τεράτων, τοῦ Κράτους καί τῆς Βίας, λόγῳ τῶν εὐεργεσιῶν τάς ὁποίας παρέσχε διά τοῦ πυρός πρός τούς ἀνθρώπους, «μεγίστη» τῶν ὁποίων, ὅπως κατά λέξιν ἀναφέρεται  εἰς τό κείμενον, ἦτο ἡ τέχνη τῆς ἰατρικῆς, ἡ τέχνη δι’ ἧς ἀποτρέπεται ὁ θάνατος, ἡ κοινή μοίρα τῶν θνητῶν. Κατά τοῦτο ὁ Προμηθεύς δύναται νά θεωρηθῇ ὡς ὁ πρῶτος διδάξας τήν ἰατρικήν.
 
Ἡ ἀρχική σημασία τῆς λέξεως, «κράτος» εἶναι ἡ τῆς σκληρότητος καί μεταγενέστερον τῆς ἐξουσίας, τῆς δυνάμεως. Κατά τήν ἀντίληψιν τῶν ἀρχαίων τό Κράτος καί ἡ Βία εἶχον μητέρα τήν Στύγα, ποταμόν τῆς Πελοποννήσου ὁδηγοῦντα εἰς τόν Ἅδην. (Ἡ λέξις προέρχεται ἐκ τοῦ στυγέομαι = εἶμαι μισητός, ἀπεχθής, ἐξ οὗ στυγερός, στυγνός κτλ). Οἱ γονεῖς τῆς Στυγός ἦσαν ὁ τιτάν Ὠκεανός καί ἡ τιτανίς Τηθύς, τέκνα τοῦ Οὐρανοῦ καί τῆς Γαίας (Γῆς). Πρόκειται περί θεοτήτων πρό τῶν Ὀλυμπίων διά τῶν ὁποίων προσωποποιεῖται ἡ δύναμις τῆς Φύσεως, ἡ ὁποία εἰς τήν τραγῳδίαν τοῦ Αἰσχύλου παρουσιάζεται ὡς ἡ ἐξουσία τοῦ Διός, ἔχουσα ἐκτελεστικά ὄργανα τό Κράτος καί τήν Βίαν. Ὁ Προμηθεύς εἶναι τό κεντρικόν πρόσωπον τῆς τραγῳδίας. Τό ὄνομα ἐτυμολογεῖται ἐκ τοῦ πρό + μῆτις = σύνεσις, εὐφυΐα, γνώμη, δηλαδή ὁ προνοῶν, ὁ προβλέπων. Ὁ τιτάν Προμηθεύς, θεός ὁ ἴδιος, τιμωρεῖται ἐπειδή διά τῆς κλοπῆς τοῦ πυρός παρέσχε εἰς τούς ἀνθρώπους, ζῶντας ὡς «μύρμηκες ἐν τοῖς ἀνηλίοις τῶν ἄντρων μυχοῖς», τό φῶς τῆς Γνώσεως. Τελῶν ἐν δεσμοῖς, ὁ λόγος του εἶναι ἐλεύθερος. Αἰτία τῆς τιμωρίας του, λέγει, δέν εἶναι ἡ κλοπή, ἀλλ᾽ ἡ προσφορά τῆς Γνώσεως πρός τούς θνητούς. Ἀκαταμάχητος δύναμις δέν εἶναι τό Κράτος καί ἡ Βία ἀλλά ἡ Γνῶσις. Εἶναι αὐτή ἡ ὁποία μετά τῆς Λογικῆς ἐπιζητεῖ τήν Ἀλήθειαν.
 
Εἰς τήν σύγχρονον μεταφοράν τῆς τραγῳδίας ὁ Ἰατρός, ὁ νέος Προμηθεύς, εἶναι δεσμώτης τοῦ Κράτους. Τιμωρεῖται ἐπειδή εἶναι κάτοχος τῆς Γνώσεως διά τήν φροντίδα τῶν ἀσθενῶν, (ἐκ τοῦ στερητικοῦ α + σθένος, δύναμις = ὁ ἄνευ σθένους, ὁ ἄνευ ῥώμης, ὁ ἄρρωστος).  Εἰς τήν πάλην τοῦ καλοῦ μετά τοῦ σκοτεινοῦ κακοῦ τοῦ ὁδηγοῦντος εἰς τόν θάνατον, εἰς ὅλας τάς θρησκείας, κεντρικήν θέσιν ἔχει ὁ ἰατρός. Αὐτός σπεύδει εἰς βοήθειαν τοῦ ἀσθενοῦς, αὐτός θεραπεύει τήν νόσον, αὐτός ἀποτρέπει τόν θάνατον. Ἐξ αὐτοῦ, τό ἰατρικόν ἐπάγγελμα χαίρει τῆς ἀπολύτου ἐμπιστοσύνης καί ἐκτιμήσεως τῆς κοινωνίας ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων. Εἰς ἀνταπόκρισιν αὐτῶν, οἱ ἰατροί, ἔχοντες ὑψηλόν τό αἴσθημα εὐθύνης ὀμνύουν τήν «κατά δύναμιν καί κρίσιν» ἐκτέλεσιν τοῦ καθήκοντός των. Ὁ Ὅρκος τοῦ Ἱπποκράτους εἶναι ὁ πρῶτος κῶδιξ δεοντολογίας εἰς τήν ἱστορίαν.
 
Ἡ ἄσκησις τῆς ἰατρικῆς δέν εἶναι ἄμοιρος κινδύνων. Ὁ Χαμουραμπί, ὁ βασιλεύς τῶν Ἀκκάδων τῆς Μεσοποταμίας, (1792-1750 π.Χ.), γνωστός ὡς ὁ πρῶτος νομοθέτης, ὥριζεν τιμωρίαν τοῦ ἰατροῦ, ἐν περιπτώσει θανάτου ἤ τυφλώσεως τοῦ ὑπ’ αὐτοῦ χειρουργηθέντος, τόν ἀκρωτηριασμόν τῆς χειρός του, δηλαδή τιμωρίαν ἀνάλογον τῆς εὐθύνης του.
 
Ἤδη, ἀπό τῆς πρό τοῦ Χαμουραμπί ἐποχῆς, ἡ ἄσκησις τοῦ ἐπαγγέλματος, κατ’ οὐσίαν ἦτο μία σύμβασις μεταξύ τοῦ ἀσθενοῦς καί τοῦ ἰατροῦ διά τήν ἐπ’ ἀμοιβῇ παροχήν ἰατρικῆς φροντίδος. Ἡ σχέσις αὐτή μετετράπη ὅταν τό Κράτος προσῆλθεν ἀπρόσκλητον ὡς τρίτος συμβαλλόμενος. Ἐκ τῆς ἐπιδράσεως τῶν ἰδεῶν τοῦ Διαφωτισμοῦ τοῦ 17ου καί 18ου αἰῶνος, ἡ ἀπεχθής εἰκών τοῦ Κράτους ἐκαλύφθη διά προσωπείου φέροντος τό ὄνομα «Κοινωνικόν Κράτος» διά τοῦ ὁποίου ὑπεσχέθη τήν προστασίαν καί προαγωγήν τῆς εὐημερίας τῶν πολιτῶν του.  Τά πρῶτα βήματα πρός ἐφαρμογήν του ἐγένοντο εἰς τήν Γερμανίαν ἐπί Otto von Bismarck ἐν ἔτει 1880.  Πρωτοπόρος ὅμως ὀργανώσεως τῆς ὑγιειονομικῆς περιθάλψεως τοῦ λαοῦ ὑπῆρξε ὁ Benito Mussolini εἰς τήν Ἰταλίαν μετά τό διάγγελμά του πρός τούς ἰατρούς τοῦ 1932.  Εἰς τήν Ἑλλάδα τό Ἵδρυμα Κοινωνικῶν Ἀσφαλίσεων (ΙΚΑ) πρός περίθαλψιν τῶν μισθωτῶν ἱδρύθη ἐπί Ἰωάννου Μεταξᾶ ἐν ἔτει 1937 καί τό 1955 ἐπί κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Καραμανλῆ ἐθεσπίσθη διά τοῦ Νομοθετικοῦ Διατάγματος 3487/1955 τό ἀγροτικόν ἰατρεῖον διά τήν περίθαλψιν τῶν ἀγροτῶν. Δι’ αὐτοῦ οἱ ἕλληνες ἰατροί  ὑπεχρεώθησαν εἰς θητείαν ὑπαίθρου διά τῆς Βίας. Βάσει τῶν ἰσχυουσῶν τότε διατάξεων, ἡ διάρκειά της ἦτο διετής καί πρό τῆς λήξεώς της, ὁ ἰατρός δέν εἶχε οὔτε τό δικαίωμα τῆς ἐλευθέρας ἀσκήσεως τοῦ ἐπαγγέλματός του, οὔτε τῆς λήψεως διαβατηρίου. Ἦτο μία ἐπί πλέον στρατιωτική θητεία ἀποκλειστικῶς καί μόνον διά τούς ἰατρούς. Αὐτή ἡ ἐπιβληθεῖσα ὑπό τοῦ Κράτους καί τῆς Βίας ὑποχρέωσις τῶν ἰατρῶν μετά τῶν μεταμορφώσεών της ἰσχύει μέχρι σήμερον. Παρά τάς διακηρύξεις του περί προασπίσεως τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου, τό Κράτος ἐξακολουθεῖ νά στερῇ τό δικαίωμα τοῦ ἰατροῦ ν’ ἀρνηθῇ τήν θητείαν ὑπαίθρου. Ἐν συνεχείᾳ, ἐπί κυβερνήσεως Ἀνδρέου Παπανδρέου διά τοῦ νόμου Ν.1397/1983 ἦλθεν ἡ Ἐπιβολή Στρατεύσεως τῶν Ὑγιειονομικῶν, γνωστή ὡς Ε.Σ.Υ. Δι’ αὐτοῦ οἱ ἰατροί τῶν νοσοκομείων διωρίσθησαν ὡς μόνιμοι δημόσιοι ὑπάλληλοι πλήρους καί ἀποκλειστικῆς ἀπασχολήσεως τελοῦντες ὑπό τόν ἔλεγχον τῆς διοικήσεως τοῦ νοσοκομείου. Μέχρι τότε οἱ ἰατροί τῶν νοσοκομείων ἦσαν ἐλεύθεροι ἐπαγγελματίαι ὑπηρετοῦντες ἐν αὐτοῖς ἐπί συμβάσει καί ἐλεγχόμενοι ὑπό τοῦ οἰκείου Ἰατρικοῦ Συλλόγου. Διά τοῦ αὐτοῦ νόμου τά νοσοκομεῖα μετεβλήθησαν εἰς κρατικά καί ἀπηγορεύθη ἡ ἵδρυσις νέων ἰδιωτικῶν κλινικῶν. Μέχρι τότε τά νοσοκομεῖα ἦσαν εἴτε ἀνεξάρτητοι ὀργανισμοί νομικῶν προσώπων ἰδιωτικοῦ δικαίου, εἴτε ὀργανισμοί τῶν δήμων διοικούμενοι ὑπό συμβουλίων δημωτῶν. Τά πλεῖστα ἐξ αὐτῶν εἶχον ἱδρυθῆ διά δωρεῶν. Τό ἡμέτερον «Ἀχιλλοπούλειον», ἱδρυθέν ἐν ἔτει 1903 διά δωρεᾶς τῶν ἐμπόρων Κωνσταντίνου καί Νικολάου Ἀχιλλοπούλου ἐκ Τσαγκαράδας, ἦτο τό δεύτερον εἰς μέγεθος νοσοκομεῖον τῆς Ἑλλάδος μετά τόν «Εὐαγγελισμόν» τῶν Ἀθηνῶν, ἔχον τότε 28 κλίνας. Κατά τήν αὐτήν περίοδον, (1983), τά ἀσφαλιστικά ταμεῖα ἐτέθησαν ὑπό τόν ἔλεγχον τοῦ Κράτους. Μέχρι τότε ἦσαν ἀνεξάρτητοι ὀργανισμοί νομικῶν προσώπων ἰδιωτικοῦ δικαίου, ἐξυπηρετοῦντες διαφόρους ἐπαγγελματικούς κλάδους. Τάς συνεπείας τῆς τοιαύτης κρατικοποιήσεως ἐπλήρωσεν καί τό Ταμεῖον Συντάξεως καί Αὐτασφαλίσεως Ὑγιειονομικῶν (ΤΣΑΥ), τό ὁποῖον δι’ ἀποφάσεως τῆς διωρισμένης Διοικήσεώς του ἀπώλεσε τό σύνολον τῶν ἀποταμιευτικῶν του μετά τήν πρόσφατον χρεοκοπίαν τῆς χώρας.  
 
Ὡς γνωστόν κατά τό ἔτος 2010 τό ἄπληστον Κράτος ἐχρεοκόπησε καί πρό τῆς ἐπικειμένης ἀποσυνθέσεώς του ἐκάλεσε τούς δανειστάς του πρός βοήθειαν. Ἐκεῖνοι, πρός ἀποφυγήν ἀπωλείας τῶν χορηγηθέντων δανείων, ὑπέβαλον προτάσεις διά τήν ὀργάνωσίν του τήν ὁποίαν τό Κράτος ὤφειλε ἀφ’ ἑαυτοῦ νά εἶχε πραγματοποιήσει πρό πολλοῦ. Προσποιούμενον τήρησιν τῶν ὑποβληθεισῶν προτάσεων, ἤρχισε νά τρώγῃ τά τέκνα του ὅπως ὁ πρόγονός του ὁ Κρόνος. Οἱ ἰατροί δέν ἔτυχον ἐξαιρέσεως τῆς ἀδηφαγίας του:  Ὁ νέος τρόπος ὑποδουλώσεως τῶν ἰατρῶν καί ἐξαπατήσεως τῶν ἀσθενῶν ἦλθεν ἐπί Γεωργίου Παπανδρέου ἐν ἔτει 2010, ὅταν διά τοῦ νόμου Ν.3892/2010 εἰσήχθη ἡ ἠλεκτρονική συνταγογράφησις, δηλαδή, ὁ ὀφθαλμός τοῦ «Μεγάλου Ἀδελφοῦ» τοῦ μυθιστορήματος «1984» τοῦ George Orwell, ὅς τά πάνθ’ ὁρᾶ ἐντός τοῦ ἰατρείου, ὁ ἐπιτηρῶν τάς πράξεις τοῦ ἰατροῦ ὄχι πρός ὄφελος τῶν ἀσθενῶν, ὡς ἐπιβάλλεται ὑπό τοῦ Ὅρκου, ἀλλά πρός προστασίαν τῶν συμφερόντων τοῦ Κράτους. Τό ἀπόρρητον τῆς διαγνώσεως, τά «ἄρρητα» κατά τήν διατύπωσιν τοῦ Ἱπποκράτους, κατηργήθη καί ἡ ἐπιλογή τῆς θεραπείας καθορίζεται ἔκτοτε ὄχι βάσει τῶν ἀναγκῶν τοῦ ἀσθενοῦς, ἀλλά βάσει οἰκονομικῶν κριτηρίων. Ἐν συνεχείᾳ, ἡ Ἐπιβολή τῆς Οἰκονομίας διά Πατάξεως τῶν Ὑπηρεσιῶν Ὑγείας, κατ’ εὐφημίαν ΕΟΠΥΥ, διά τοῦ νόμου 3918/2011 διά λῃστρικῶν συμβάσεων μετά τῶν ἰατρῶν, κατ’ ἀπομίμησιν τῶν Ὀθωμανικῶν ἠθῶν ἁρπάζει κατά τό δοκοῦν τά περισσεύματα τῆς σφετερισθείσης ἀμοιβῆς των. Ἐπί μή συμμορφώσεως τῶν ἰατρῶν πρός τάς ἀπαιτήσεις του, διά τοῦ ἄρθρου 80 τοῦ νόμου Ν.3996/2011 ὁ Γενικός Ἐπιθεωρητής τοῦ Τμήματος Δαπανῶν τοῦ ΕΟΠΥΥ δύναται νά ἐπιβάλλῃ εἰς αὐτούς χρηματικάς κυρώσεις. Τό Κράτος καί ἡ Βία ἐν ἀγαστῇ συμπνοίᾳ ἐφορμοῦν κατά τῶν ἰατρῶν. Διά τοῦ νόμου Ν.4238/2014 ὁ Ὀργανισμός ἀπό «πάροχος ὑπηρεσιῶν ὑγείας», μετετράπη εἰς «ἀγοραστήν ὑπηρεσιῶν ὑγείας» καθορίζων ὁ ἴδιος τάς τιμάς τῶν ὑπηρεσιῶν τάς ὁποίας θ’ ἀγοράζῃ (!)  Αὐτή εἶναι ἡ ἀντίληψις τοῦ Κράτους περί τῆς ἐννοίας τῆς «ἐλευθέρας ἀγορᾶς». 
 
Ἡ ὑποταγή τοῦ ἰατροῦ εἰς τό Κράτος, καθιστᾶ προδιαγεγραμμένην τήν μοίραν τοῦ ἀσθενοῦς. Ἡ μέριμνα διά τήν ὑγείαν τῆς Οἰκονομίας, προηγεῖται τοῦ ἀσθενοῦς, ὁ ὁποῖος ἀντιμετωπίζεται ὡς δαπανηρόν ὄν ἀνάξιον ἐπιβιώσεως, ὡς παθητικόν μέλος τῆς κοινωνίας, ὡς ὑποκρινόμενος τήν πάθησιν. Ἡ περιστολή τῆς φαρμακευτικῆς δαπάνης καί τῶν διαγνωστικῶν ἐξετάσεων, ὡς καί ἡ συμπεριφορά τῶν διωρισμένων ὑπό τοῦ Κράτους ὑγιειονομικῶν ἐπιτροπῶν πρός τούς ἀσθενεῖς ἔρχονται πρός μαρτυρίαν τούτων.   
 
Ἐπίκουροι τοῦ Κράτους πρός ἐκτέλεσιν τῶν κατά τῶν ἰατρῶν αὐθαιρεσιῶν του, ἔρχονται ἡ Ἀπάτη, ἡ Βία, καί ἡ Ἔρις.
 
Ἡ Ἀπάτη μετά τοῦ Ψεύδους συνεισφέρει εἰς τήν συκοφαντίαν. Ἐξ ἀφορμῆς μεμονωμένων παραβιάσεων τῆς ἰατρικῆς δεοντολογίας ἐκ μέρους τῶν ἰατρῶν, τό Κράτος, ἀντί τῆς τιμωρίας τῶν ἐνόχων, ἔχει κατηγορήσει κατά καιρούς τούς ἰατρούς συλλήβδην διά φοροδιαφυγήν, δι’ ἐκμετάλλευσιν τῶν ἀσθενῶν, διά συμπαιγνίαν μετά τῶν φαρμακευτικῶν ἑταιριῶν καί τά τοιαῦτα. Πυροδοτοῦντες τήν συκοφαντίαν οἱ δημοσιογράφοι ἔγραψαν, κατά τήν περίοδον 1988-1989 εἰς τό «Βῆμα», σειράν ἄρθρων περί τῆς «Μαφίας τῆς Ὑγείας». Ὁ διασυρμός τοῦ ἰατρικοῦ ἐπαγγέλματος φαίνεται καί ἐκ τῆς γενομένης δυσφημήσεως αὐτῆς ταύτης τῆς λέξεως «ἐπάγγελμα» (ἐκ τοῦ ἐπιτακτικοῦ ἐπί + ἀγγέλλω, διακηρύσσω δημοσίᾳ). Ἐνῷ ἡ ἐπίκλησίς του ἀποτελεῖ τιμήν δι’ ὅλας τάς ἐπαγγελματικάς τάξεις, διά τούς ἰατρούς συνιστᾷ ἀπαξίωσιν. Εὐτυχῶς, εἰς ἀντικατάστασιν τοῦ «ἐπαγγέλματος» εὑρέθη ἡ λέξις «λειτούργημα» (ἐκ τοῦ λεῖτος = λεώς, λαός + ἔργον, τό δημόσιον ἔργον).
 
Ἡ Βία παρουσιάζει μεταμορφώσεις κατά περίστασιν. Ἀρχῆς γενομένης ἐκ τῆς ἐπιβαλλομένης «ὑποχρεώσεως τοῦ ἀγροτικοῦ ἰατρείου», ὁ ἰατρός ὑποχρεοῦται ν’ ἀποτάξῃ τό ἐλεύθερον ἐπάγγελμα ὅταν διορίζεται ὡς ὑπάλληλος τοῦ Κράτους. Μετά τήν σύναψιν συμβάσεων μετά τοῦ Κράτους ἀναγκάζεται ἐκ τῶν ὑστέρων νά δίδῃ τήν μερίδα του εἰς τόν λέοντα, (τό Κράτος), καί νά ὑφίσταται ἐτησίως τήν λῃστείαν τοῦ claw back καί τοῦ rebate ὑπό τοῦ ἁρπακτικοῦ κτήνους γνωστοῦ ὡς ΕΟΠΥΥ.
 
Ἡ Ἔρις προσφέρει ὡς δῶρα εἰς τούς ἰατρούς τά μῆλα τῆς Ἐμπιστοσύνης καί τοῦ Ζήλου. Τό Κράτος ἔρχεται νά τούς διαχωρίσῃ εἰς ἐμπίστους καί ἀναξιοπίστους. Ὅσοι ἐκ τῶν ἰατρῶν ἐνετάχθησαν εἰς Κρατικούς Φορεῖς Ὑγείας, μετεβλήθησαν αὐτομάτως εἰς ἁγνούς καί ἐντίμους «ἡμετέρους». Εἰς ἀνταπόδοσιν τῆς ἐντάξεώς των, ἔχοντες πλήρη τήν ἐμπιστοσύνην τοῦ Κράτους, ἀνέρχονται εἰς ἐπίπεδα ὑπεράνω πάσης ὑποψίας καί συνεπῶς αἱ πράξεις των θεωροῦνται ἄσπιλοι, αἱ πιστοποιήσεις των ἀπολαμβάνουν κύρους καί διά τ’ ἀνομήματά των τό Κράτος κλείνει ὀφθαλμούς καί ὦτα. Ἡ διάκρισις τῶν ἰατρῶν εἰς ἐμπίστους τοῦ Κράτους «δημοσίους λειτουργούς» καί εἰς ἀσκοῦντας τό ἐλεύθερον ἐπάγγελμα φέροντας τό στίγμα τοῦ φοροφυγάδος καί τοῦ κερδοσκόπου, ἐξακολουθεῖ ἰσχύουσα μέχρι σήμερον.
 
Τό δεύτερον μῆλον τῆς Ἕριδος εἶναι ὁ ζῆλος, μία μορφή τοῦ ὁποίου εἶναι ὁ ἀποκληθείς εἰς τήν νέαν ἑλληνικήν γλῶσσαν fanaticism. Ὁ ζῆλος ἔφερε προσφάτως εἰς τήν ἰατρικήν κοινότητα τήν ἄρνησιν τῶν ἐμβολίων κατά τοῦ κορονοϊοῦ ἐμπλουτισθεῖσαν διά τῆς ὑπερασπίσεως τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί δι’ ἀντιεπιστημονικῶν δοξασιῶν. Τό πλῆγμα κατά τῆς ἀξιοπιστίας τῆς ἰατρικῆς εἶναι προφανές. Παλαιότερον ὁ ζῆλος, ὑπό τήν μορφήν τοῦ πόθου διά τήν κατάκτησιν τῆς Διοικήσεως, εἰσήγαγε δολίως ἐν ὀνόματι τῆς Δημοκρατίας, τήν κομματικήν διαίρεσιν εἰς τήν Διοίκησιν τῶν Ἰατρικῶν Συλλόγων. Κατά τόν Κώδικα Ἰατρικῆς Δεοντολογίας ὁ Ἰατρικός Σύλλογος μεριμνᾷ διά τήν τήρησιν τῶν κανόνων ἀσκήσεως τῆς ἰατρικῆς πρός προστασίαν τῶν ἀσθενῶν, διά τήν ἐπιστημονικήν ἐνημέρωσιν τῶν μελῶν του καί διά τήν προάσπισιν τῶν δικαιωμάτων τῶν ἰατρῶν. Ἀντ’ αὐτῶν, τό Κράτος διά τῆς παρεισφρήσεως τῶν ζηλωτῶν τῶν κομμάτων πρός κατάκτησιν τῆς Διοικήσεως τῶν Ἰατρικῶν Συλλόγων, καλλιέργησεν τήν κολακείαν τῶν ὁμοφρονούντων πολιτικῶν καί τήν ἀντιπαράθεσιν πρός τούς ἀντιφρονοῦντας. Ἡ εὐκαιρία πρός ἔξωσιν τῶν κομματικῶν παρατάξεων ἐκ τῆς Διοικήσεως τῶν Ἰατρικῶν Συλλόγων ἐδόθη κατά τήν διάρκειαν τῆς συζητήσεως τοῦ νομοσχεδίου περί «ἐκσυγχρονισμοῦ τῆς νομοθεσίας περί ἰατρικῶν συλλόγων» ὑπό τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ Πανελληνίου Ἰατρικοῦ Συλλόγου. Τότε ἐτέθη ἡ πρότασις διά τήν ὕπαρξιν ἑνός μόνου ψηφοδελτίου κατά τήν ἐκλογήν τῶν μελῶν τῆς Διοικήσεως περιέχοντος τά ὀνόματα τῶν ὑποψηφίων ἀπεριορίστου ἀριθμοῦ, ἐκ τῶν ὁποίων θ’ ἐξελέγοντο οἱ ἕνδεκα πρῶτοι.  Ἡ πρότασις δέν ἐγένετο δεκτή καί κατά συνέπειαν ἐπεβλήθη διά τοῦ νόμου Ν.4512/2018 ἡ κομματική κατακερμάτισις τῶν Ἰατρικῶν Συλλόγων τῇ συμπράξει τοῦ Πανελληνίου Ἰατρικοῦ Συλλόγου μετά τοῦ τότε Ὑπουργοῦ κ. Ἀνδρέα Ξανθοῦ.  Μετά ταῦτα ἡ παροῦσα κατάστασις τῶν ἰατρῶν ἐναρμονίζεται πλήρως πρός τό ῥηθέν ὑπό τοῦ Immanuel Kant ὅτι ὅστις κατήντησεν ἑαυτόν σκώληκα δέν πρέπει νά παραπονῇται ὅταν οἱ ἄλλοι τόν καταπατοῦν.
 
Ἐκ τῆς «Θεογονίας» τοῦ Ἡσιόδου γνωρίζομε ὅτι ἀπόγονος τοῦ ἀνθρώπου, ὁ τῆς «καλλισφύρου Ἀλκμήνης ἄλκιμος υἱός Ἡρακλῆς» ἔλυσε τούς δεσμούς τοῦ τιτάνος Προμηθέως. Ὁ ἀθάνατος τιτάν, παραδόξως, ἐσώθη ὑπό τοῦ θνητοῦ Ἡρακλέους. Κατά τήν σύγχρονον μεταφοράν τοῦ ποιήματος, ὁ Ἰατρός, ὁ νέος Προμηθεύς, δέν βλέπει νά προσέρχεται ὁ ἄλκιμος (=ἰσχυρός) Ἡρακλῆς πρός ἐλευθέρωσίν του. Μόνος αὐτός πέπρωται νά τινάξῃ τό ἄχθος τῆς δουλείας του. Κατ’ εἰρωνείαν τῆς τύχης, ἰσχύς του εἶναι ἡ πρός αὐτόν ἐμπιστοσύνη τοῦ ἀσθενοῦς, τοῦ στερουμένου σθένους, τοῦ ἀνισχύρου. Εἰς ἀνταπόκρισιν αὐτῆς, ὁ Ἰατρός, προασπίζων τά συμφέροντα τοῦ ἀσθενοῦς, τήν τήρησιν τοῦ ἀπορρήτου, τήν δυνατότητα τῆς ἐλευθέρας ἐπιλογῆς του, καί ἐπιμελούμενος τήν φροντίδα του, σώζει κατ’ οὐσίαν ἑαυτόν. Αὐτά εἶναι τά ὅπλα του, αὐτά τό Κράτος ἐπιδιώκει εἴτε ν’ ἀφαιρέσῃ, (ὅπως τήν δυνατότητα τῆς ἐλευθέρας ἐπιλογῆς του), εἴτε νά τά χρησιμοποιήσῃ ἐναντίον του, (ὅπως τήν κατάργησιν τοῦ ἀπορρήτου τῆς διαγνώσεως πρός ἔλεγχον δῆθεν τῶν ἐνδείξεων τῶν φαρμάκων, οὐσιαστικῶς ὅμως πρός ἔλεγχον τοῦ ἰατροῦ).
 
Εἰς τήν «Θεογονίαν» τοῦ Ἡσιόδου ἀναφέρεται ὅτι τό Κράτος καί ἡ Βία δέν ἦσαν τά μόνα τέκνα τῆς Στυγός. Εἶχε δύο ἐπί πλέον, τόν Ζῆλον (= ἅμιλλαν, πόθον ὑπεροχῆς) καί τήν Νίκην.  Εἰς τάς ἐπικειμένας ἀρχαιρεσίας τῆς 16ης Ὀκτωβρίου 2022 ὁ ἀγών διά τήν ἀπελευθέρωσιν τοῦ ἰατροῦ ἐκ τῶν δεσμῶν τοῦ Κράτους ὤφειλε νά εἶναι κοινός. Ὁ Ζῆλος ὅμως ἔφερε τήν διάσπασιν τῆς ἑνότητος τήν ὁποίαν ἡ ἀπερχομένη Διοίκησις τοῦ Ἰατρικοῦ Συλλόγου Μαγνησίας μετά πόνου εἶχεν ἐπιτύχει. Κατά τήν διάρκειαν τῶν θητειῶν της ἀπέδειξεν ἐν τοῖς πράγμασι τήν ἀξιοπιστίαν τῶν λόγων της, δηλαδή τήν ἀνεξάρτητον ἐκ τῆς ἐπιρροῆς τῶν κομμάτων στᾶσιν της, ὅπως ἐπί κυβερνήσεως τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ὅτε ἦλθεν ἀντιμέτωπος μετά τοῦ τότε Ὑπουργοῦ Ὑγείας κ. Ἀνδρέα Ξανθοῦ ὡς πρός τά προκύπτοντα θέματα ἐκ τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ θεσμοῦ τοῦ οἰκογενειακοῦ ἰατροῦ καί ἐπί τῆς παρούσης τῆς ΝΔ, ὅτε δέν ἐδίστασεν νά ἔλθῃ εἰς ἀντίθεσιν πρός τάς μεθοδεύσεις τοῦ νῦν Ὑπουργοῦ Ὑγείας κ. Ἀθανασίου Πλεύρη. Τέλος εἰς τά τοπικά θέματα, ὅταν οἱ βουλευταί τοῦ Νομοῦ ὑποκλίνονται ἐνώπιον τοῦ Δημάρχου Βόλου, ἡ Διοίκησις τοῦ Ἰατρικοῦ Συλλόγου Μαγνησίας ἦλθεν εἰς ἀντιπαράθεσιν μετ’ αὐτοῦ ἐπί τοῦ θέματος τῆς ἐπιβαρύνσεως τοῦ περιβάλλοντος τῆς πόλεως.
 
Ὁ νέος ἰατρός σήμερον διαπαιδαγωγεῖται βάσει τῆς ὑπό τά δεσμά τοῦ Κράτους ἀσκήσεως τῆς ἰατρικῆς, ἐλπίζων εἰς τήν εὔνοιάν του, ὅταν παρακολουθῇ τούς ἀγῶνας τῶν παλαιῶν, οἱ ὁποῖοι διαιρούμενοι εἰς κομματικάς παρατάξεις, ἐκφράζουν «αἰτήματα» διά τήν «βελτίωσιν» τῶν συνθηκῶν τῆς ὑποταγῆς των. Ματαίως. Τό Κράτος, ἐξ ὁρισμοῦ σκληρόν καί ἄκαμπτον, δέν μετατρέπεται εἰς «Κοινωνικόν Κράτος», ἤ «Κράτος Προνοίας». Ὁ χαρακτηρισμός εἶναι ὀξύμωρος.
 
Ἡ λύσις τῶν δεσμῶν τοῦ Ἰατροῦ, ἡ ἐλευθέρωσίς του, ἐπιτυγχάνεται μόνον διά τῆς ὑπερασπίσεως τῶν ἀξιῶν τοῦ ἐλευθέρου ἐπαγγέλματος ὅπως καθωρίσθησαν ὑπό τοῦ Ἱπποκρατείου Ὅρκου: Ὁ Ἰατρός ὀμνύει τήν προστασίαν τῶν συμφερόντων τοῦ ἀσθενοῦς, (ὄχι τοῦ Κράτους). Ὁ Ἰατρός ἀνήκει καί εἶναι ὑπόλογος ἔναντι τῶν συναδέλφων του μελῶν τοῦ Ἰατρικοῦ Συλλόγου, (ὄχι ἔναντι τοῦ Κράτους). Ἰσχύς τοῦ ἰατροῦ εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη τοῦ ἀσθενοῦς του. Τό μεγαλεῖον του συνίσταται εἰς τήν παροχήν τῆς φροντίδος του ἀκόμη καί πρός τόν ἐχθρόν του. Ὅταν αἱ ἀξίαι τοῦ ἐλευθέρου ἐπαγγέλματος ἀποτελέσουν τό θεμέλιον τῆς διαπαιδαγωγήσεως τοῦ νέου ἰατροῦ, μόνον τότε ἡ Νίκη, θά προσφέρῃ τόν κότινον εἰς τόν νέον Προμηθέα, ἐλεύθερον τῶν δεσμῶν του.

Κωνσταντῖνος Ν. Ἀναγνώστου