Ὅρκος εἶναι δήλωσις ἐγγυωμένη δι’ ἐπικλήσεως εἴτε θεότητος, εἴτε τιμωμένου προσώπου εἴτε ἀντικειμένου καί συνοδευομένη ὑπό τιμωρίας ἐν περιπτώσει ἀθετήσεώς της. Ὁ ὅρκος τοῦ Ἱπποκράτους εἶναι μία τοιαύτη δήλωσις, κατά τήν ὁποίαν ὁ ἰατρός ἐγγυᾶται «κατά δύναμιν καί κρίσιν»ὑποσχόμενος: (α) νά τιμᾷ«τόν διδάξαντα τήν τέχνην» ὡς ἴσον πρός τούς γονεῖς του καί νά «διδάξῃ τήν τέχνην ἄνευ μισθοῦ καί ξυγγραφῆς», ἤτοι ἄνευ ἀμοιβῆς καί συμφωνίας, (β) νά «διατηρήσῃ τήν τέχνην του καί τόν βίον του ἁγνῶς καί ὁσίως ἐπ’ ὠφελείῃ τῶν καμνόντων», (γ) νά μή δώσῃ φάρμακον θανάσιμον εἰς τόν αἰτοῦντα αὐτό, οὔτε νά συμβάλῃ εἰς τήν ἔκτρωσιν ἐγκύου, (δ) νά εἰσέρχεται εἰς τήν οἰκίαν τῶν καμνόντων ἐπ’ ὠφελείᾳ αὐτῶν, ἀπέχων «πάσης ἑκουσίας ἀδικίας, φθορᾶς καί ἀφροδισίων ἔργων», (ε) νά τηρήσῃ «ἄρρητα» ὅσα εἶδε καί ἤκουσε ὄχι μόνον κατά τήν ἄσκησιν τῆς τέχνης του ἀλλά καί ἐκτός αὐτῆς κατά τόν καθ’ ἡμέραν βίον του. 
 
Ἐν συνόψει ὁ ἰατρός ὀμνύει κατά σειράν προτεραιότητος ὅτι (α) θά τιμήσῃ τούς διδάξαντας καί διδαχθησομένους τήν τέχνην, ἤτοι τήν κοινωνίαν τῶν ἰατρῶν, (β) θά «διατηρήσῃ ἁγνῶς καί ὁσίως τόν βίον του καί τήν τέχνην» καί (γ) θά πράττῃ «ἐπ’ ὠφελείῃ καμνόντων κατά δύναμιν καί κρίσιν».
 
Ὁ ὅρκος τοῦ Ἱπποκράτους ἐθεσπίσθη κατά τόν 4ον π.Χ. αἰῶνα καίἀποτελεῖ τόν πρῶτον ἐπαγγελματικόν κώδικα δεοντολογίας. Ὅμως ἡ κοινή πείρα ὅλων ἡμῶν ἀποδεικνύει ὅτι τά ἐξ αὐτοῦ ἐκπορευόμενα καθήκοντα ἀθετοῦνται καθημερινῶς ὑπό τῶν συγχρόνων ἑλλήνων ἰατρῶν. Ἀρχῆς γενομένης ἐκ τῶν διδαξάντων ἡμῶν τήν ἰατρικήν διά τῶν ῥαδιουργιῶν αὐτῶν πρός κατάληψιν τῆς θέσεώς των, διά τῆς ἐκμεταλλεύσεως τῶν φοιτητῶν καί διά τῆς κακομεταχειρήσεως τῶν ἀσθενῶν, ἡ καταρράκωσις τοῦ Ὅρκου συνεχίζεται ἄνευ αἰδοῦς ὑπό πολλῶν ἐξ ἡμῶν ἀκολουθούντων τά βήματά των.  Οἱ διδαχθέντες τό ἦθος τοῦτο εἶναι γνωστοί τοῖς πᾶσι δεδομένης τῆς μικρᾶς κοινωνίας ἐντός τῆς ὁποίας διαβιοῦμεν. Εὐτυχῶς δι’ ἡμᾶς ἀποκαλύπτονται αὐτοβούλως. Τοῦτο συνέβη χθές, τήν 5ην Ὀκτωβρίου τοῦ 2022, κατά τήν συνέντευξιν τῶν ἐπί κεφαλῆς τῆς ὁμάδος τῆς «Ἰατρικῆς Ἀναγεννήσεως», οἱ ὁποῖοι ἐξέφρασαν τά κρύφια αἰσθήματά των κατά τῆς ἀπερχομένης Διοικήσεως τοῦ Ἰατρικοῦ Συλλόγου ἀποκαλέσαντες αὐτήν «ἀπόστημα». Ὁ λόγος των ἀναδύει τό ἦθος των. Ἡ δημοσία δυσφήμησις τῶν συναδέλφων των συνιστᾷ προφανῆ ἀθέτησιν τοῦ Ὅρκου καί κατά συνέπειαν πιθανή ἀξιόποινον πρᾶξιν.  Μή ἔχοντες συνείδησιν τῶν πράξεών των, εἶναι ἀμφίβολον ἐάν ἔχουν τήν δύναμιν και τήν διάθεσιν νά ζητήσουν δημοσίᾳ συγγνώμην διά τήν γενομένην προσβολήν τῶν μελῶν τῆς ἀπερχομένης Διοικήσεως. Καταχρώμενοι τῆς ἐλευθερίας, τῆςπαρεχομένης εἰς τούς πολίτας μιᾶς δημοκρατικῆς χώρας, ἔφεραν τά παράπονά των ὄχι ἐνώπιον τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ Συλλόγου πρός διάλογον, ἀλλα μονομερῶς ἐνώπιον τῶν δημοσιογράφων πρός διαπόμπευσιν τῶν συναδέλφων. Ἡ Ἱστορία διδάσκει ὅτι ἡ Δημοκρατία ὑπῆρξεν ἡ ὁδός πρός κατάκτησιν τῆς ἐξουσίας ὑπό τῶν δημαγωγῶν. Εἶναι φανερόν ὅτι οἱ διακηρύττοντες τήν «Ἰατρικήν Ἀναγέννησιν» δέν πρόκειται ν᾽ἀλλάξουν τόν ῥοῦν τῆς Ἱστορίας, ἀλλά διερωτῶμαι βάσει ποίων ἀρχῶν προτίθενται νά διοικήσουν τόν Σύλλογον καί νά συμβάλλουν εἰς τήν ἀναγέννησίν του.
 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ν. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ

 
Υ.Γ. Προκαλεῖ ἐντύπωσιν το γεγονός ὅτι εἰς την χαρακτηρισθεῖσαν ὡς «ἀπόστημα» ἀπερχομένην Διοίκησιν τοῦ Ἰατρικοῦ Συλλόγου Μαγνησίας συμμετέσχον δύο μέλη, μεταγραφέντα σήμερον εἰς τον συνδυασμόν τῆς «Ἰατρικῆς Ἀναγεννήσεως». Φαίνεται ὅτι ἡ θεραπεία τοῦ «ἀποστήματος» μετά τήν διάνοιξίν του καί τήν ἐλευθέρωσίν των, δέν ἦτο ἐπιτυχής.